Ανεβαίνω, κι αν δε βρω δρόμο?

Σήμερα έκλεισα τα 23. Και ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πως να, μεγαλώνω. Ποτέ δεν είχα το θέμα της ηλικίας να με απασχολεί, ποτέ δεν είχα το φόβο του να περάσουν τα χρόνια. Όμως σήμερα κάτι με έκανε να σκοτεινιάσω. Ίσως το ότι παίρνει ο καθένας το δρόμο του και κάνει τις επιλογές του που διαφέρουν πολύ από το δικό μου όραμα. Ίσως είναι το γεγονός πως από δω και πέρα η κοινωνία σε μετράει πιο πολύ με όρους επιτυχίας, προσωπικής και επαγγελματικής. Ίσως είναι το γεγονός πως αποφοίτησα από το Πανεπιστήμιο και πρέπει να δω το επόμενο βήμα σε μια Ελλάδα που δε σου αφήνει πολλά περιθώρια επιλογής, φιλοδοξίας και δημιουργίας ονείρου. Ίσως το ότι μπορεί και να μην έκανα όσα ήθελα μέχρι τα 23 μου για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Ίσως, ίσως, ίσως. Δε με απασχολεί το γιατί.

Το συμπέρασμα είναι πως έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται αχάριστα χωρίς να το καταλαβαίνει. Δίνουμε πολύ μεγάλη αξία στην επιτυχία και συνήθως δε λαμβάνουμε υπόψην μας τί είναι η επιτυχία για εμάς, αλλά σκεφτόμαστε με βάση το τί μας πλασάρουν για επιτυχία. Απογοητευόμαστε. Συνέχεια. Απογοητεύομαστε γιατί δεν κάναμε τους γονείς μας αρκετά περήφανους, γιατί κάποιος άλλος τα κατάφερε καλύτερα από εμάς, γιατί μας είπαν κάποτε πως μέχρι τότε πρέπει να έχεις πάρει το Πτυχίο σου, μέχρι τότε πρέπει να έχεις παντρευτεί και να έχεις κάνει παιδιά. Και εμείς δεν προλαβαίνουμε. Οπότε η απογοήτευση είναι μονόδρομος. Ζούμε μια δύσκολη περίοδο και οι απαιτήσεις γίνονται ακόμη πιο μεγάλες. Τελειώνουμε ένα σχολείο με τα χίλια ζόρια, χωρίς ιδιαίτερη δυνατότητα να κάνουμε άλλα πράγματα που μας αρέσουν γιατί οι υποχρεώσεις του σχολείου μας ρουφάνε περίπου τη μισή και παραπάνω μέρα. Έπειτα μέσω μιας άκρως για τους περισσότερους αγχογόνας διαδικασίας χωρίς κάποια λογική προσπαθούμε να περάσουμε σε μια σχολή. Στα 17, όταν κανονικά δε μπορούμε να πάρουμε τέτοιες αποφάσεις για τη ζωή μας και χωρίς να μας έχει κανείς δείξει τί είναι αυτές οι σχολές, τί πρακτικά θα κάνεις αφού τελειώσεις. Κι αφού μπαίνεις και μόνος σου προσπαθείς να βγάλεις άκρη με τις υποχρεώσεις σου και με το σύστημα αυτό των ελληνικών Πανεπιστημίων που μοιάζει με ζούγκλα τελειώνεις και πρέπει να δεις τί θα κάνεις μετά. Και να τώρα που εγώ είμαι σε αυτήν την κατάσταση και άλλα τόσα νέα παιδιά για τα οποία η αβεβαιότητα έχει γίνει τρόπος ζωής.

Στην πορεία μας βρίσκουμε πολλά εμπόδια. Άλλα έχουν όνομα, άλλα έχουν το χαρακτήρα προβλήματος. Υγείας, οικογενειακού, οικονομικού. Γνωρίζουμε πολλούς ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια. Κάποιοι έρχονται για να μας ανοίξουν τα μάτια, άλλοι για να γίνουν η καλύτερη συντροφιά, άλλοι για να μας θολώσουν και να μην ξέρουμε πού πατάμε, άλλοι για να μας εμποδίσουν. Αλλά εμείς δε θα τους αφήσουμε. Η αρνητική ενέργεια των ατόμων που με τη μάσκα του φίλου θέλουν να μας δηλητηριάσουν και θέλουν να μας βάλουν τρικλοποδιά μέσα στην ευτυχία ή μέσα στην επιτυχία μας δεν έχει καμία θέση στη ζωή μας. Θα γνωρίσετε πολλά άτομα τα οποία πικραίνονται με τη χαρά σας και κρυφά χαίρονται με την αναποδιά σας. Απομακρύνετε τα όσο είναι νωρίς. Και έπειτα ας μιλήσουμε για αυτούς τους τρανούς, τους “μορφωμένους” ή “πετυχημένους” που είναι ανώτεροί μας και έχουν άποψη για εμάς από ένα βαθμό ή από ένα βιογραφικό και έχουν το τουπέ και τη δυνατότητα να μας πουν πως  δε θα περάσουμε σε καμία σχολή ή πως δε θα περάσουμε εκεί που θέλουμε, πως δεν αξίζαμε να περάσουμε όταν πια τα καταφέραμε, κι αργότερα πως δεν κάνουμε, να βρούμε καλύτερα κάτι άλλο να ασχοληθούμε γιατί αυτό δε θα το αντέξουμε, δε μας ταιριάζει, θα μας καταπιεί ο χώρος. Ή να μας πουν “Τί βλακίες είναι αυτές? Δε θα βρεις ποτέ δουλειά αν κάνεις αυτό. Βρες κάτι πιο επικερδές.” Μην αφήνετε κανέναν να πάρει απόφαση για το τί είστε, κανέναν να σας πει πως δεν αξίζετε ή να μειώσει τα όνειρά σας. Όλοι είμαστε σημαντικοί και δε θα πρέπει ποτέ να νιώθουμε σημαντικότεροι από κάποιον άλλο. Ορισμένοι άνθρωποι δεν το διδάχτηκαν αυτό και βγαίνουν με επικριτικό ύφος και αποφασίζουν για το μέχρι πού μπορείτε εσείς να φτάσετε χωρίς να έχουν βαδίσει με τα δικά σας παπούτσια, χωρίς να γνωρίζουν την ιστορία σας. Βγάζουν συμπεράσματα από ένα πτυχίο, από ένα βαθμό, από μια δουλειά, γιατί ξέρουν, είναι αυθεντίες και τα εργασιακά τους επιτεύγματα ή τα πτυχία που έχουν πάρει δε θα τα δούμε ούτε ζωγραφιστά. Έλα όμως που τα πτυχία δε σε κάνουν πραγματικά μορφωμένο και φυσικά δε σε κάνουν άνθρωπο. Ναι, τους γνωρίσαμε και αυτούς και θα γνωρίσουμε και πολλούς άλλους τέτοιους να τους τρίψουμε την καλοσύνη, την ευγένειά και την ηθική μας στη μούρη.

Και να που είμαστε εδώ και προσπαθούμε και ξεπεράσαμε ήδη κάποια εμπόδια και μπράβο μας. Ας πάρουμε μια ανάσα να πουμε “μπράβο μας” για μέχρι τώρα, που προχωράμε παρά τις όποιες δυσκολίες. Θέλει πολλή υπομονή και επιμονή για να πας μπροστά με τις δυνατότητες σου, να καταφέρεις να ξεχωρίσεις, να κλείσεις στόματα που σε θέλουν αδύναμο. Αλλά ένα είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεται. Θέληση. Και όλα γίνονται, είτε εδώ είτε αλλού. Μην αφήσετε το μυαλό σας να τρελαθεί επειδή δεν περάσατε στην πρώτη σας επιλογή ή επειδή δεν περάσατε πουθενά. Μην τρελαίνεστε επειδή για κάποιο λόγο αργείτε να τελειώσετε με τη σχολή σας. Μην απογοητεύεστε επειδή σας κλείνουν τις πόρτες τη μια μετά την άλλη. Ποτέ δεν είναι αργά και τίποτα δεν είναι τελειωμένο όσο είστε δυνατοί κι έχετε θέληση να το πετύχετε.

Θα τα καταφέρουμε. Με την αξία μας αυτή τη φορά κι όχι όπως οι προηγούμενοί μας. Θα κουραστούμε πολύ, θα κοπιάσουμε, θα πέσουμε και θα ξανασηκωθούμε. Γιατί ο δρόμος προς τα όνειρά μας ποτέ δεν είναι εύκολος, είναι μια διαρκής ανηφόρα. Αυτό που χρειάζεται είναι εμείς να μη δημιουργούμε εμπόδια. Αυτά του μυαλού, που κάνουν τη χειρότερη ζημιά.

Και να μην ξεχνάμε το χαμόγελο. Να χαμογελάμε πάντα. Αυτό είναι επιτυχία.

“Ανέβα...

Όλο μπρος, όλο ψηλά

Κι αν δε βρεις δρόμο, φτιάξε.

Ανέβα...

Και πες ευχαριστώ στη δύναμη

που σε έκανε να ανέβεις..”

Μ. Λουντέμης