Ανεβαίνω, κι αν δε βρω δρόμο?
Σήμερα έκλεισα τα 23. Και ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πως να, μεγαλώνω. Ποτέ δεν είχα το θέμα της ηλικίας να με απασχολεί, ποτέ δεν είχα το φόβο του να περάσουν τα χρόνια. Όμως σήμερα κάτι με έκανε να σκοτεινιάσω. Ίσως το ότι παίρνει ο καθένας το δρόμο του και κάνει τις επιλογές του που διαφέρουν πολύ από το δικό μου όραμα. Ίσως είναι το γεγονός πως από δω και πέρα η κοινωνία σε μετράει πιο πολύ με όρους επιτυχίας, προσωπικής και επαγγελματικής. Ίσως είναι το γεγονός πως αποφοίτησα από το Πανεπιστήμιο και πρέπει να δω το επόμενο βήμα σε μια Ελλάδα που δε σου αφήνει πολλά περιθώρια επιλογής, φιλοδοξίας και δημιουργίας ονείρου. Ίσως το ότι μπορεί και να μην έκανα όσα ήθελα μέχρι τα 23 μου για τον έναν ή τον άλλο λόγο. Ίσως, ίσως, ίσως. Δε με απασχολεί το γιατί. Το συμπέρασμα είναι πως έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται αχάριστα χωρίς να το καταλαβαίνει. Δίνουμε πολύ μεγάλη αξία στην επιτυχία και συνήθως δε λαμβάνουμε υπόψην μας τί είναι η επιτυχία για εμάς, αλλά σκεφτόμαστε με