Το "εγώ" μας
Πάει καιρός τώρα που προσπαθώ να κατανοήσω ποια είναι η βαθιά πηγή της κακίας και του μίσους που υπάρχει στον κόσμο. Αυτής της κακίας δίχως κάποια αιτία ή χωρίς κάποιο λόγο τον οποίο μπορώ εγώ να συμμεριστώ. Βλέποντας λοιπόν τις διάφορες εξελίξεις, παρακολουθώντας την επικαιρότητα και προσπαθώντας να μπω σε έναν κόσμο ο οποίος απέχει πολύ από τη δική μου οπτική γωνία σε ένα μόνο μπορώ να καταλήξω. Στο ότι είμαστε τα πιο εγωκεντρικά όντα. Και μέσα σε αυτή τη θολούρα που δημιουργεί ο αμέριστος εγωκεντρισμός βλέπουμε μοιραία τον εαυτό μας ως θεό. Νιώθουμε πως τίποτα κακό δεν πρόκειται να μας συμβεί και πως οτιδήποτε ξορκίζουμε θα μείνει για πάντα μακριά μας. Θέλουμε να ξορκίσουμε για να αποφύγουμε ό,τι φοβόμαστε και έτσι το μισούμε. Φοβόμαστε μην κάτσει η στραβή και αναγκαστούμε να πάρουμε τα μπογαλάκια και φύγουμε από την Ελλάδα ή φοβόμαστε μήπως η πολύτιμη κόρη μας σκάσει μύτη με ένα μελαμψό αγόρι για γαμπρό ή με έναν Αλβανό ή Πακιστανό, κι ας τα λέμε τα πράγματα εδώ έστω με το όνομά