Το "εγώ" μας
Πάει καιρός τώρα που προσπαθώ να κατανοήσω ποια είναι η βαθιά πηγή της κακίας και του μίσους που υπάρχει στον κόσμο. Αυτής της κακίας δίχως κάποια αιτία ή χωρίς κάποιο λόγο τον οποίο μπορώ εγώ να συμμεριστώ. Βλέποντας λοιπόν τις διάφορες εξελίξεις, παρακολουθώντας την επικαιρότητα και προσπαθώντας να μπω σε έναν κόσμο ο οποίος απέχει πολύ από τη δική μου οπτική γωνία σε ένα μόνο μπορώ να καταλήξω. Στο ότι είμαστε τα πιο εγωκεντρικά όντα. Και μέσα σε αυτή τη θολούρα που δημιουργεί ο αμέριστος εγωκεντρισμός βλέπουμε μοιραία τον εαυτό μας ως θεό. Νιώθουμε πως τίποτα κακό δεν πρόκειται να μας συμβεί και πως οτιδήποτε ξορκίζουμε θα μείνει για πάντα μακριά μας. Θέλουμε να ξορκίσουμε για να αποφύγουμε ό,τι φοβόμαστε και έτσι το μισούμε.
Φοβόμαστε μην κάτσει η στραβή και αναγκαστούμε να πάρουμε τα μπογαλάκια και φύγουμε από την Ελλάδα ή φοβόμαστε μήπως η πολύτιμη κόρη μας σκάσει μύτη με ένα μελαμψό αγόρι για γαμπρό ή με έναν Αλβανό ή Πακιστανό, κι ας τα λέμε τα πράγματα εδώ έστω με το όνομά τους. Φοβόμαστε πως υπάρχει μέσα μας μια άλλη πλευρά και μια άλλη σεξουαλικότητα που μέχρι τώρα δεν έχουμε αφήσει να εκδηλωθεί ή φοβόμαστε πως ένα ωραίο πρωί θα έρθει ο γιος μας να μας γνωρίσει το αγόρι του το Μάνο. ΓΙΑΤΙ?
Φοβόμαστε τη φτώχεια, την περιθωριοποίηση, αλλά περιθωριοποιούμε ό,τι απέχει από εμάς. Φοβόμαστε το ξεβόλεμα και να μη χάσουμε τη βολή μας. Αυτό είμαστε. Βολεμένοι και νιώθουμε προνομιούχοι και αειθαλείς. Ενώ είμαστε αναλώσιμοι. Είναι κάτι πάρα πολύ απλό και καθόλου βαθυστόχαστο αλλά αν είχαμε την αντίληψη πως δεν κρατάμε για πάντα και δε γίνεται όλα να είναι πάντα όπως τα θέλουμε και όπως τα έχουμε ονειρευτεί θα αποφεύγαμε πολλά δεινά. Κανείς δε θα σπαταλούσε τον πολύτιμο χρόνο του κάνοντας άσχημες πράξεις, κανείς δε θα ήθελε να φάει τον άλλο. Το μέλημα μας θα ήταν να ευχαριστηθούμε τα όμορφα της ζωής, να περνάμε καλά με τα άτομα που αγαπάμε, να ερωτευόμαστε και να γελάμε, να χορεύουμε και να τραγουδάμε, να μαθαίνουμε και αν δεν το καταφέρναμε όσο θα θέλαμε και δεν είμαστε αρκετά τυχεροί θα είχαμε δίπλα μας ανθρώπους- αγγέλους που θέλουν να μας βοηθήσουν και να πάρουν το κακό από μέσα μας, θα είμαστε κι εμείς άγγελοι για κάποιους που θα μας είχαν ανάγκη. Όμως δυστυχώς αυτό δε συμβαίνει.
Έχουμε όλοι άποψη για όλα, όλα θέλουμε να τα κρίνουμε αλλά φοβόμαστε όσο τίποτα μην κριθούμε. Χάνουν τη ζωή τους με τραγικό τρόπο τέσσερις νέοι άνθρωποι σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και αυτό που μας μέλει είναι να εκφράσουμε τη φοβερή άποψη μας επί του θέματος δημόσια. Να κάτσουμε αναπαυτικά στην πολυθρόνα μας βλέποντας ένα αυτοκίνητο να εκτοξεύεται και να κατακαίει μια οικογένεια και να κατηγορήσουμε ένα νεκρό παιδί ή μια οικογένεια που "κακόμαθε" το αγόρι της μέσα στον πλούτο. Να κατηγορήσουμε τις κοπέλες που βρίσκονταν στο αυτοκίνητο του Παντελή Παντελίδη ενώ όλα δείχνουν πως εκείνος οδηγούσε, πως ό,τι και να έγινε είχε τις ευθύνες των πράξεων του και με τις ποσότητες αλκοόλ που είχε καταναλώσει ούτως ή άλλως θα ήταν θαύμα αν είχε ζήσει. Τί διαφορά έχουν δυο νέοι άνθρωποι μπροστά στο θάνατο? Τί διαφορά έχει η μία οικογένεια από την άλλη θρηνώντας τα αγαπημένα της πρόσωπα?
Αν θες να ακούγεσαι και να μετράς προσπάθησε. Αν θες να προβάλεις συνεχώς τον εαυτούλη σου κάντον να σημαίνει κάτι, να έχει μια υπόσταση. Είμαστε ένα τίποτα μέχρι να προσπαθήσουμε να γίνουμε κάτι και μισώντας θα παραμείνουμε ένα μηδενικό. Ήρθες σε έναν σκατόκοσμο που προσπαθεί συνεχώς να σου δείξει πως δεν έχεις αξία και αντί να παλέψεις να την αποκτήσεις αυτό που κάνεις είναι να μειώνεις την αξία των άλλων για να φανείς καλύτερος. Ενώ εσύ έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις, αυτοί οι άλλοι δυστυχώς πολλές φορές δεν την έχουν. Γιατί ζούμε σε έναν κόσμο που οι ζωές κάποιων ανθρώπων υποτιμώνται από τη στιγμή της δημιουργίας τους, επειδή έτυχε να γεννηθούν σε μια χώρα που πια δεν υπάρχει, γιατί έπρεπε να ζουν με το φόβο μήπως κάποια βόμβα σκάσει δίπλα τους, γιατί αγαπούν άτομα του ίδιου φύλου, γιατί γεννήθηκαν με ένα βιολογικό φύλο που δεν τους εκφράζει, γιατί έχουν κάτι το οποίο δεν το έχεις εσύ. Και ό,τι δεν είναι εσύ, ό,τι δε σου μοιάζει το φοβάσαι. Δε σε κατηγορώ. Σε έμαθαν να το φοβάσαι, δε σε άφησαν να δεις τον πραγματικό κόσμο από μικρό, δε σου δίδαξαν πως χωρίς όλα αυτά τα υπέροχα και διαφορετικά μεταξύ τους χρώματα το ουράνιο τόξο δε θα ήταν το ίδιο. Σου έκλεισαν τα μάτια δήθεν για να σε προστατεύσουν όταν πέρασε ένα γκέι ζευγάρι, προσπάθησαν να σε κάνουν να φοβηθείς τον άνθρωπο με ψυχικές διαταραχές ώστε να μην τον πλησιάζεις, σε μάθαν να διακρίνεις τον "περίεργο" τύπο από τον "φυσιολογικό" λες και μπορεί κανείς να ορίσει τί είναι πια αυτό το φυσιολογικό που τόσο εκθειάζεται. Βλέπεις τα πάντα μέσα από το "εγώ" συγκρίνοντας τα με εσένα. Η στροφή στο "εγώ" σου και η τάση σου να βλέπεις μονάδες και όχι σύνολα μόνο αρνητικά μπορεί να φέρει και στον κόσμο αλλά και στον ίδιο σου αγαπημένο εαυτούλη. Και πρόσεξε κάτι, το "εγώ" σου είναι κάτι άλλο από το "είναι" σου.
Ό,τι λέω το λέω για να το ακούω και εγώ και θέλω να δώσω μια υπόσχεση στον εαυτό μου και αν θες κάνε το και εσύ. Θα γίνω καλύτερος άνθρωπος και θα νοιάζομαι. Θα ακούω. Θα μιλάω και θα εκφράζομαι όταν νιώθω την αδικία για μένα ή για οποιονδήποτε άλλον. Θα προσπαθώ να είμαι χαρούμενη και ελεύθερη χωρίς να καταπατώ την ελευθερία και την ευτυχία κάποιου άλλου και θα προσπαθώ να βοηθώ και να δίνω χαρά σε όποιον αγαπώ και σε όποιον θέλει αγάπη με κάποια πάντα επιλεκτικότητα. Θα μείνω παιδί σε ό,τι χρειάζεται να είμαι γιατί οι ρυθμοί ζωής μας έχουν κάνει πιόνια και ξεχνάμε τα βασικά. Δε μου αρέσει πια ο κόσμος και δεν καταλαβαίνω το ρατσισμό καν σαν έννοια. Και ούτε θέλω. Αν κάτι είναι πέρα από την ανθρώπινη φύση, αν κάτι είναι μη φυσιολογικό, αυτό είναι ο ρατσισμός.
Όχι άλλη κακία, όχι άλλο μίσος. Ίσως να είναι αυτή η αλήθεια όσο κι αν δε θέλω να τη δω. Αλλά όχι, δε θέλω να πιστέψω πως "με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί", όχι Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει. Αν πρώτα αλλάξουμε εμείς.
A.K
Φοβόμαστε μην κάτσει η στραβή και αναγκαστούμε να πάρουμε τα μπογαλάκια και φύγουμε από την Ελλάδα ή φοβόμαστε μήπως η πολύτιμη κόρη μας σκάσει μύτη με ένα μελαμψό αγόρι για γαμπρό ή με έναν Αλβανό ή Πακιστανό, κι ας τα λέμε τα πράγματα εδώ έστω με το όνομά τους. Φοβόμαστε πως υπάρχει μέσα μας μια άλλη πλευρά και μια άλλη σεξουαλικότητα που μέχρι τώρα δεν έχουμε αφήσει να εκδηλωθεί ή φοβόμαστε πως ένα ωραίο πρωί θα έρθει ο γιος μας να μας γνωρίσει το αγόρι του το Μάνο. ΓΙΑΤΙ?
Φοβόμαστε τη φτώχεια, την περιθωριοποίηση, αλλά περιθωριοποιούμε ό,τι απέχει από εμάς. Φοβόμαστε το ξεβόλεμα και να μη χάσουμε τη βολή μας. Αυτό είμαστε. Βολεμένοι και νιώθουμε προνομιούχοι και αειθαλείς. Ενώ είμαστε αναλώσιμοι. Είναι κάτι πάρα πολύ απλό και καθόλου βαθυστόχαστο αλλά αν είχαμε την αντίληψη πως δεν κρατάμε για πάντα και δε γίνεται όλα να είναι πάντα όπως τα θέλουμε και όπως τα έχουμε ονειρευτεί θα αποφεύγαμε πολλά δεινά. Κανείς δε θα σπαταλούσε τον πολύτιμο χρόνο του κάνοντας άσχημες πράξεις, κανείς δε θα ήθελε να φάει τον άλλο. Το μέλημα μας θα ήταν να ευχαριστηθούμε τα όμορφα της ζωής, να περνάμε καλά με τα άτομα που αγαπάμε, να ερωτευόμαστε και να γελάμε, να χορεύουμε και να τραγουδάμε, να μαθαίνουμε και αν δεν το καταφέρναμε όσο θα θέλαμε και δεν είμαστε αρκετά τυχεροί θα είχαμε δίπλα μας ανθρώπους- αγγέλους που θέλουν να μας βοηθήσουν και να πάρουν το κακό από μέσα μας, θα είμαστε κι εμείς άγγελοι για κάποιους που θα μας είχαν ανάγκη. Όμως δυστυχώς αυτό δε συμβαίνει.
Έχουμε όλοι άποψη για όλα, όλα θέλουμε να τα κρίνουμε αλλά φοβόμαστε όσο τίποτα μην κριθούμε. Χάνουν τη ζωή τους με τραγικό τρόπο τέσσερις νέοι άνθρωποι σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και αυτό που μας μέλει είναι να εκφράσουμε τη φοβερή άποψη μας επί του θέματος δημόσια. Να κάτσουμε αναπαυτικά στην πολυθρόνα μας βλέποντας ένα αυτοκίνητο να εκτοξεύεται και να κατακαίει μια οικογένεια και να κατηγορήσουμε ένα νεκρό παιδί ή μια οικογένεια που "κακόμαθε" το αγόρι της μέσα στον πλούτο. Να κατηγορήσουμε τις κοπέλες που βρίσκονταν στο αυτοκίνητο του Παντελή Παντελίδη ενώ όλα δείχνουν πως εκείνος οδηγούσε, πως ό,τι και να έγινε είχε τις ευθύνες των πράξεων του και με τις ποσότητες αλκοόλ που είχε καταναλώσει ούτως ή άλλως θα ήταν θαύμα αν είχε ζήσει. Τί διαφορά έχουν δυο νέοι άνθρωποι μπροστά στο θάνατο? Τί διαφορά έχει η μία οικογένεια από την άλλη θρηνώντας τα αγαπημένα της πρόσωπα?
Αν θες να ακούγεσαι και να μετράς προσπάθησε. Αν θες να προβάλεις συνεχώς τον εαυτούλη σου κάντον να σημαίνει κάτι, να έχει μια υπόσταση. Είμαστε ένα τίποτα μέχρι να προσπαθήσουμε να γίνουμε κάτι και μισώντας θα παραμείνουμε ένα μηδενικό. Ήρθες σε έναν σκατόκοσμο που προσπαθεί συνεχώς να σου δείξει πως δεν έχεις αξία και αντί να παλέψεις να την αποκτήσεις αυτό που κάνεις είναι να μειώνεις την αξία των άλλων για να φανείς καλύτερος. Ενώ εσύ έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις, αυτοί οι άλλοι δυστυχώς πολλές φορές δεν την έχουν. Γιατί ζούμε σε έναν κόσμο που οι ζωές κάποιων ανθρώπων υποτιμώνται από τη στιγμή της δημιουργίας τους, επειδή έτυχε να γεννηθούν σε μια χώρα που πια δεν υπάρχει, γιατί έπρεπε να ζουν με το φόβο μήπως κάποια βόμβα σκάσει δίπλα τους, γιατί αγαπούν άτομα του ίδιου φύλου, γιατί γεννήθηκαν με ένα βιολογικό φύλο που δεν τους εκφράζει, γιατί έχουν κάτι το οποίο δεν το έχεις εσύ. Και ό,τι δεν είναι εσύ, ό,τι δε σου μοιάζει το φοβάσαι. Δε σε κατηγορώ. Σε έμαθαν να το φοβάσαι, δε σε άφησαν να δεις τον πραγματικό κόσμο από μικρό, δε σου δίδαξαν πως χωρίς όλα αυτά τα υπέροχα και διαφορετικά μεταξύ τους χρώματα το ουράνιο τόξο δε θα ήταν το ίδιο. Σου έκλεισαν τα μάτια δήθεν για να σε προστατεύσουν όταν πέρασε ένα γκέι ζευγάρι, προσπάθησαν να σε κάνουν να φοβηθείς τον άνθρωπο με ψυχικές διαταραχές ώστε να μην τον πλησιάζεις, σε μάθαν να διακρίνεις τον "περίεργο" τύπο από τον "φυσιολογικό" λες και μπορεί κανείς να ορίσει τί είναι πια αυτό το φυσιολογικό που τόσο εκθειάζεται. Βλέπεις τα πάντα μέσα από το "εγώ" συγκρίνοντας τα με εσένα. Η στροφή στο "εγώ" σου και η τάση σου να βλέπεις μονάδες και όχι σύνολα μόνο αρνητικά μπορεί να φέρει και στον κόσμο αλλά και στον ίδιο σου αγαπημένο εαυτούλη. Και πρόσεξε κάτι, το "εγώ" σου είναι κάτι άλλο από το "είναι" σου.
Ό,τι λέω το λέω για να το ακούω και εγώ και θέλω να δώσω μια υπόσχεση στον εαυτό μου και αν θες κάνε το και εσύ. Θα γίνω καλύτερος άνθρωπος και θα νοιάζομαι. Θα ακούω. Θα μιλάω και θα εκφράζομαι όταν νιώθω την αδικία για μένα ή για οποιονδήποτε άλλον. Θα προσπαθώ να είμαι χαρούμενη και ελεύθερη χωρίς να καταπατώ την ελευθερία και την ευτυχία κάποιου άλλου και θα προσπαθώ να βοηθώ και να δίνω χαρά σε όποιον αγαπώ και σε όποιον θέλει αγάπη με κάποια πάντα επιλεκτικότητα. Θα μείνω παιδί σε ό,τι χρειάζεται να είμαι γιατί οι ρυθμοί ζωής μας έχουν κάνει πιόνια και ξεχνάμε τα βασικά. Δε μου αρέσει πια ο κόσμος και δεν καταλαβαίνω το ρατσισμό καν σαν έννοια. Και ούτε θέλω. Αν κάτι είναι πέρα από την ανθρώπινη φύση, αν κάτι είναι μη φυσιολογικό, αυτό είναι ο ρατσισμός.
Όχι άλλη κακία, όχι άλλο μίσος. Ίσως να είναι αυτή η αλήθεια όσο κι αν δε θέλω να τη δω. Αλλά όχι, δε θέλω να πιστέψω πως "με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί", όχι Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει. Αν πρώτα αλλάξουμε εμείς.
A.K
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου