Παγκόσμια Ημέρα Κατά του AIDS

1 Δεκεμβρίου 2016. 

Τί ξέρω για το AIDS? Η μάλλον τί άκουγα τα προηγούμενα χρόνια για αυτό?

Άκουγα πως είναι κάτι πολύ κακό, κάτι σα μικρόβιο, κάτι σιχαμένο, που σε κάνει να φαίνεσαι πολύ άσχημος και βρώμικος.Κάτι από το οποίο σύντομα θα πεθάνεις. Κάτι που παθαίνουν μόνο εκείνοι οι χαζοί και απερίσκεπτοι και αλήτες που δεν προσέχουν που βάζουν τί και πώς το βάζουν. Κάτι που κυρίως βρίσκει τους gay άντρες (αχ τί ωραία, άλλος ένας καλός λόγος για να τους μισούμε).

Για αυτά που φοβόμαστε περισσότερο θέλουμε να ρίχνουμε ευθύνες και γιατί να μην τις ρίξουμε λοιπόν σε αυτούς που ήδη φορτώνουμε πολλές, σε εκείνους που η κοινωνία χαστουκίζει καθημερινά με το χειρότερο τρόπο? Κατηγορούμε, κατηγορούμε, κατηγορούμε. Τους γκέι, τους ναρκομανείς τις ιερόδουλες, οι οποίες άλλη όρεξη δεν είχαν κυρά μου να ποτίσουν τον άντρα σου που δεν ικανοποιείται από σένα με μια αρρώστια. Που σου φταίνε αυτές γιατί κατά τη γνώμη σου ήρθαν εδώ να σου κλέψουν το κελεπούρι το γάιδαρό σου (αφού φυσικά είσαι και σίγουρη πως είναι και αλλοδαπές) και δεν έφτανε αυτό. Τόσο δολοπλόκες που είναι έχουν βάλει στόχο να του μεταδώσουν αυτό το πώς το λένε που κολλάει με το σεξ, το βήχα και το φιλί? Α να γεια σου, το AIDS. 

Και εσύ τώρα, που σου μιλάω πόσες φορές ενώ ξέρεις όντως τί είναι το AIDS έχεις φοβηθεί, έχεις σιχαθεί και έχεις κάνει ένα βήμα πίσω όταν στον ηλεκτρικό είναι δίπλα σου κάποιος που ζητιανεύει λέγοντας πως είναι οροθετικός? Γιατί ενώ ξέρεις πως δεν υπάρχει κάποια περίπτωση να κολλήσεις κάτι αυτή η ιδέα έχει από μικρή ηλικία εισχωρήσει μέσα σου. Η ιδέα της μισαλλοδοξίας, του φόβου για το διαφορετικό και για αυτό που νιώθεις ότι απέχει πολύ από σένα, από τους γύρω σου και από το προνομιούχο περιβάλλον στο οποίο έχεις μεγαλώσει. Γιατί όταν ήσουν μικρός άκουγες τα παραπάνω, δε γνώριζες τις πραγματικές αιτίες και τους τρόπους μετάδoσης του ιού, δεν πήγαινε το μυαλό σου στο ότι δε φτάνει μόνο μέχρι τα καταγώγια, τα gay bars, τα σπίτια με τα κόκκινα φωτάκια και τις πλατείες. Δε σκεφτόσουν καν πως μπορεί να πάει στις βίλες, στους τύπους με κοστούμια και γραβάτες και φυσικά στο σπίτι σου, στο σπίτι μου, στο σπίτι του διπλανού σου. Σε μάθαν απλά να κρίνεις. Σε μάθαν να μισείς ή να οικτίρεις.

Τώρα όμως αποδέχεσαι, γνωρίζεις (έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον), ενημερώνεσαι και προλαμβάνεις. Δε γίνεσαι ξενέρωτος, απολαμβάνεις τη ζωή αλλά σκέφτεσαι τις πράξεις σου και τις συνέπειές τους. Θα ακουστώ σαν τη μαμά σου αλλά δε με νοιάζει.Ποτέ χωρίς προφυλακτικό. Και αυτό να το κάνεις και να το λες περήφανα στους φίλους και στους γνωστούς σου και να τους παροτρύνεις να το κάνουν κι αυτοί. Γιατί ναι, έτσι έχει περισσότερο πλάκα, γιατί έτσι είσαι πιο ανέμελος και ασφαλής. Και κάτι πολύ σημαντικό! Να προσέχεις τί λες και πώς εκφράζεσαι για το AIDS και για κάθε ασθένεια που έχει στιγματιστεί, γιατί η γλώσσα είναι σκέψη κι η σκέψη είναι πράξη κι η πράξη είναι πολιτική πράξη και δε θέλουμε πια άλλο μίσος και άλλη άγνοια και ημιμάθεια σε αυτόν τον κόσμο.Πιστεύω στην καλοσύνη των ανθρώπων και στη δύναμη τους να ξεπερνάνε αυτά που πρέπει και μπορούν να ξεπεραστούν.
Πρόληψη, εξέταση, εκπαίδευση, ΑΓΑΠΗ.

A.K





Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Be your own kind of perfect

Ανεβαίνω, κι αν δε βρω δρόμο?

Η μάστιγα των #goals